برخلاف برخی از هم‌دوره‌ای‌هایش که دم از روشنفکری می‌زدند، علم و دین را جدا از هم نمی‌دانست؛ خودش می‌گفت: «من مقیاسم برای دین، قرآن است و بنابراین، هرچه با قرآن نسازد، آن را قبول نمی‌کنم.» استاد احمد آرام در یک خانواده مذهبی به دنیا آمد؛ از آن خانواده‌هایی که علم و عالم را دوست داشتند و برای همین، او آموخت که باید دین را نیز، با نگاه عالمانه بشناسد و از مواهب آن بهره‌مند شود. هرچند که استاد احمد آرام را بیشتر با ترجمه‌های نابش از متون فرنگی یا معادل‌سازی‌های‌ بی‌نقص او برای تقویت غنای زبان فارسی می‌شناسند، اما وی در حوزه متون دینی هم، حرف‌های فراوانی برای گفتن داشت؛ آن‌گونه که وقتی مرحوم علامه حکیمی، نخستین جلد از کتاب «الحیات» را به زبان عربی منتشر کرد و تصمیم بر این شد تا ترجمه‌ای فارسی از آن در دسترس علاقه‌مندان قرار گیرد، استاد احمد آرام این مسئولیت را برعهده گرفت و کاری کرد کارستان. ترجمه قوی و بسیار تأثیرگذارش از نخستین جلد مجموعه روایی الحیات، برای استاد جایزه اثر برگزیده اولین دوره کتاب سال جمهوری اسلامی ایران را به ارمغان آورد. مهارت استاد احمد آرام در واژه‌گزینی صحیح و استفاده از جملات محکم و پُر وزن در این ترجمه عالی کاملاً هویداست. او آشنایی خوبی با زبان عربی داشت و آثار بسیاری از اندیشمندان مسلمانِ عرب‌زبان را مطالعه کرده‌ بود؛ کتاب‌هایی مانند تفسیر «فی ظلال القرآن» سید قطب. یکی از دغدغه‌های مهم استاد در طول زندگی بابرکت و 95 ساله‌اش، رها کردن متون علمی فارسی از قید و بند واژگان غربی بود. کاری که کمتر کسی جرئت ورود به آن را داشت؛ او را باید در زمره نخستین نویسندگان کتاب‌های آموزشی در تاریخ معاصر ایران بدانیم. استاد در این باره گفته‌است: «من و چند تن از رفقا کتاب فیزیک و شیمی تألیف کردیم. چون هیچ کتابی نبود و هرچه بود همه جزوه‌نویسی بود. به چه زحمتی و با التماس از کتاب فروش‌ها خواستیم که کتاب‌های ما را برای ما چاپ کنند، چاپ سنگی. مثلا ۷۰۰ نسخه چاپ می‌کردند.» واژه‌هایی مانند آبشش، آونگ، دانشگاه، دانشکده و ... در همان زمان متولد شدند و به تدریج جای واژگان فرنگی را در متون علمی ما گرفتند؛ سهم استاد احمد آرام در این تلاش‌ها، فوق‌العاده و غیرقابل انکار بود. او به دلیل تسلطی که بر زبان‌های عربی، انگلیسی، فرانسوی و فارسی داشت، در فن ترجمه سرآمد روزگار شد. هنوز هم برگردان بی‌نقص او از برخی فصل‌های کتاب تاریخ تمدن ویل‌دورانت، هر علاقه‌مندی را به وجد می‌آورد. ترجمه‌های استاد احمد آرام، برگردان‌هایی بسیار پاکیزه از متون گوناگون و در شاخه‌های مختلف علم بود؛ در میان آن‌ها، از فلسفه و منطق، تا علوم طبیعی و نجوم وجود داشت و حتی گاه، می‌شد در بین این آثار، رمان‌ و داستان هم پیدا کرد. این تنوع شگفت، شاید در روح بی‌قرار و ماجراجوی استاد ریشه داشته‌ است؛ او ابتدا دو سال حقوق خواند و در پی آن، پنج سال پزشکی! درست چند ماه مانده به فارغ‌التحصیلی و تبدیل شدن احمد آرام به دکتر احمد آرام، دیدن نخوت یک پزشک غیرمتعهد که به مردم به چشم تحقیر می‌نگریست، او را از پزشکی بیزار کرد و به وادی تدریس کشاند اما ثمره آن مطالعات و تلاش‌ها، در تدوین کتاب‌های درسی و انتخاب و ترجمه آثار ذی‌قیمت علمی، بروز و ظهور یافت.  استاد احمد آرام، فرزند حاج غلامحسین شالفروش، آن بازاری متدیّن و دانش‌دوست، در فروردین 1281ش، چهار سال قبل از پیروزی انقلاب مشروطه، متولد شد و دست برقضا، در 14 فروردین‌ سال 1377، دار فانی را وداع گفت.

 

رشت، شهر خلاق جهان در حوزه غذا

اوایل سال 2019 میلادی بود که سخنگوی وقت وزارت‌خارجه کشورمان با این مقدمه که چهار شهر ایران به شبکه شهرهای خلاق جهان توسط یونسکو پیوسته‌اند، گفت: «شهرهای سنندج (در موسیقی)، بندرعباس (در صنایع دستی و هنرهای مردمی)، رشت (در غذا) و اصفهان (در صنایع دستی) به شبکه شهرهای خلاق جهان توسط یونسکو پیوسته‌اند؛ مجالی تازه برای شهرهای ایران تا از تجربه‌های جهانی استفاده و داشته‌های خود را بیشتر و بهتر به جهانیان معرفی کنند.» شاید بپرسید چرا رشت؟! دلیل نام‌گذاری رشت به عنوان شهر خلاق در حوزه غذا، وجود تنوع بسیار زیاد خوراک های محلی متفاوت و بسیار خوشمزه است. در ضمن نوع اقلیم محلی و طبیعت خاص گیلان که دارای مناطق جلگه‌ای، کوهستانی و دریایی است، باعث رشد گیاهان محلی و خاص در این استان شده است. این تنوع، محلی مناسب را برای زندگی حیوانات مختلف به‌وجود آورده که خود عاملی برای تنوع غذایی در رشت و استان گیلان شده است. حیوانات مختلف دریایی و انواع ماهی‌ها از جمله ماهی سفید، کولی، کیلکا و... و همچنین پرندگانی مثل خوتکا(نوعی مرغابی وحشی)، ترنگ (قرقاول)، اردک و غاز در گیلان وجود دارند. تنوع اقلیم و محیط باعث شده غذاها، چاشنی‌ها، نان‌ها و شیرینی‌های متنوع محلی در قسمت‌های مختلف گیلان پخته شود. غذاهای اصیل رشتی دو نوع هستند: غذاهای گیاهی و گوشتی. معروف‌ترین غذاهای گیاهی رشتی عبارتند از: باقلاقاتق، میرزا قاسمی، ترش‌تره و خورش سیرابیج. معروف‌ترین غذاهای گوشتی رشتی شامل فسنجان رشتی و پلوکباب است. معروف‌ترین کوکوهای رشتی هم شامی رشتی، شامی رودباری و اشپل کوکو است.